Biri var idi, biri yox idi, bir padşah var idi. Bu padşahın malının, d?vlətinin həddi-hesabı yox idi. Amma ?z?ndən sonra gorunda ?ıraq yandıran he? bir uşağı yox idi. Bu fikir padşahı salmışdı dərdə-qəmə. Bir g?n bir dərviş gəldi qapıya. Baxdı ki, padşah ?ox fikirdədi. Dedi: – Padşah sağ olsun, nə olub sənə, de, bəlkə dərdinə ?arə elədim. Padşah dedi: – Eh, b?t?n həkimlər, təbiblər, yığıldı bir ?arə eləyə bilmədilər, sən neyləyəcəksən? – Sən de, padşah, mən ?arə edərəm. Padşah a?ıb dərdin dedi. Dərviş ona ?? alma verib dedi: – Hərəsinin bir ?z?n ?z?n ye, bir ?z?n də hər arvadının birinə ver! Doqquz aydan sonra hər arvaddan bir oğlun olar. Ancaq bu şərtlə ki, oğlanlarının biri mənimdi. Padşah razı oldu. Dərviş ona ?? alma verib getdi. Padşah dərvişin tapşırığı kimi hər almanın bir ?z?n? ?z? yedi, bir ?z?n? də arvadlarına verdi. Doqquz ay, doqquz g?ndən sonra padşahın hər arvaddan bir oğlu oldu. Birinin adın qoydular Məlik Məmməd, birinin adın Məlik Əhməd, ???nc?s?n?n də adın qoydular Məlik C?mş?d. Bəli, bu uşaqlar b?y?d?lər. Xoruzlar banladı, səhərlər a?ıldı, ?aqqallar uladı, axşamlar oldu, g?nlər dolandı, illər ke?di, bu oğlanlar on beş-on altı yaşlarında oldular. Padşah hərdən oğlanlarının boyuna baxıb fəxr eləyirdi. Bunlar belə yaşamaqda olsunlar, g?nlərin bir g?n?ndə dərviş qapını d?yd?. Bunu ?t?rd?lər padşahın yanına. Padşah bunu g?rcək vədəsi yadına d?şd?. Əhvalı qarışdı. Dərviş oturdu, bir az o yandan, bu yandan s?hbət edəndən sonra, gəldi ?ıxdı mətləbin ?st?nə ki....