İsa H?seynov (Muğanna) zaman-zaman fərqli şəkildə d?vrləşdirilən və bu d?vrləşdirilmənin ənənə halını aldığı Azərbaycan ədəbiyyatının «altmışıncılar» adı ilə qəbul olunan parlaq ədəbi nəslinə mənsubdur. İsa H?seynovun (Muğannanın) povestlərində həyat roman miqyasında dərin və əhatəli şəkildə g?stərilmişdir. Onun əsərləri, x?susən də hekayələri və povestləri insan və zaman haqqında yanar ?rəklə deyilmiş yazı?ı monoloqudur. «Doğma və yad adamlar» romanında və digər povestlərində İsa H?seynovun (Muğannanın) oxucunu (dinləyicini) oxumağa vadar edən başlıca məziyyətlərdən biri də onun bədii dilidir. Demək olar ki, b?t?n əsərlərin m?vzusu kənd həyatından, sadə adamların məişətindən gəldiyindən dili də o həyatın sadəliyi ilə uzlaşır. Ancaq bu sadəlik he? də bəsitlik demək deyil. ??nki nasirin təhkiyə dili bədii təsvir və ifadə vasitələri ilə o qədər zəngindir ki, bunlar əsərin dilinin canlı, axıcı olmasını təmin edir, oxucu hekayənin, povestin, hətta irihəcmli romanın belə bir c?mləsini ?t?rmək istəmir. Sanki əsər oxucunun dilində su kimi axıb gedir. Bu dil zənginliyi ilə yanaşı, dinamikliyi, oynaqlığı ilə insanı cəlb edir. Sanki yazı?ı ?z? s?zlə oynayır, onu əlində «xəmir kimi yoğurub» ?z istədiyi formaya sala bilir. Maraqlıdır ki, bunun ?z? belə he? bir yerdə s?nilik, qeyri-təbiilik yaratmır. “Doğma və yad adamlar” romanında yazı?ı povestlərində m?əyyən cəhətləri ilə təsvir edilmiş obrazlarını tam, b?t?v halda təqdim etmişdir. “Doğma və yad adamlar”la yanaşı digər əsərlərində də İsa H?seynov povest həcmində və roman qavrayışında d?ş?nmək və əks etdirmək imkanlarını ?mumiləşmiş şəkildə nəzərə ?arpdırır.